container-fluid

Fazy rozwoju i regresja prenatalna

Narodziny, faza wewnątrzmaciczna symbiotyczna i pre-symbiotyczna w analizie historii życia w hipnozie.

Okres około natalny jest bodaj najważniejszym okresem w rozwoju człowieka – a z pewnością kluczowym dla jego dalszego rozwoju. Tymczasem stosunkowo niewiele szkół terapeutycznych poświęca odpowiednią ilość uwagi temu etapowi życia pacjenta. Zdarza się często, że w pracy z Klientem, terapeuta natrafia na głęboki konflikt, pochodzący z tego okresu i brak mu narzędzi czy technik umożliwiających przepracowanie go z Klientem. Hipnointegracyjna Psychoterapia Głębi wg W. J. Meinholda (Metoda H.I.T.T.® ) jest metodą rozwiązującą także tego rodzaju problemy i stanowi jedno z najdoskonalszych narzędzi terapeutycznych, dlatego jest wybierana i stosowana przez wielu doświadczonych terapeutów wywodzących się z różnych szkół.

Fazy rozwoju wg W.Meinholda:
  • Zapłodnienie (także okres krótko przed i po)
  • Symbioza prenatalna (2-12 tydzień ciąży)
  • Symbioza wewnątrzmaciczna (4-9 miesiąc ciąży)
  • Narodziny
  • Faza oralna (do ok. 7 miesiąca po narodzinach)
  • Pierwsze dojrzewanie (ok. 7-28 miesiąc)
  • Faza analna (ok. 28 m. – 4,5 rok)
  • Faza genitalno- edypalna (ok. 4,5 l. – 9 dziewczynki/12 chłopcy)
  • Indywiduacja i Separacja (szczyt od 7 do 12/14, wygasająco do ok. 21 r.ż)
Pierwsza „dziurka od koszuli” psychogenezy

Goethe w jednym ze swoich dzieł zauważa trafnie, że kiedy pomylimy się w zapinaniu pierwszego guzika od koszuli, z reguły wszystkie pozostałe zostają zapięte niewłaściwie. W tym sensie prenatalna faza symbiotyczna może być postrzegana jako pierwsza dziurka od guzika psychogenezy.

Na ile ten pierwszy guzik (bezwarunkowa akceptacja) zostanie niewłaściwie zapięty, o tyle cała reszta rozwoju będzie ponosić tego konsekwencje (podobnie jak w rachunkach – raz popełniony błąd ciągnie się do końca zadania). Teoria ta potwierdza się we wszystkich terapiach psychologii głębi. Błędy i deficyty tej fazy mają najbardziej brzemienne konsekwencje w stosunku do wszystkich następnych faz rozwoju:

  • Wszystkie fazy rozwoju („dziurki”) następujące po fazie symbiotycznej obarczone są niewłaściwymi treściami („guzikami”). Każdy deficyt wymaga bowiem wypełnienia, nawet gdy minęła już odpowiednia faza. W ten sposób kumulują się deficyty i przesunięcia (wyparcia), gdyż przez próbę uzupełnienia braków przeszłości, zaniedbywana jest teraźniejszość i potrzeby aktualnej fazy rozwoju. W ten sposób np. okres pierwszego dojrzewania zamiast realizacji treści specyficznych dla tej fazy, zostaje obciążony tęsknotą za wypełnieniem treści fazy symbiotycznej i oralnej (podobnie jak spełnione, piękne lato wymaga spełnionej uprzednio zimy i wiosny. Gdy kwiaty zmarzną lub zakwitną zbyt późno- nie będzie z nich owoców).
  • Błąd zauważany zostaje najczęściej przy ostatniej dziurce od guzika. W psychogenezie mówi się wtedy o nieukończonej separacji. Przyczyna nie tkwi jednak w tej ostatnie fazie, lecz w braku związku symbiotycznego. Odłączyć może się bowiem tylko to, co było przywiązane…
  • Nadmierne podkreślanie wybranej fazy rozwoju (w naszej kulturze fazy oralna i analna) jest sposobem kompensacji dla faz wypieranych lub nie zauważanych (w naszej kulturze fazy: symbiotyczna, pierwsze dojrzewanie, faza edypalna i indywiduacji). Trzymając się paraleli do guzików w koszuli odpowiada to dodatkowej plisie z pominięciem jednego guzika (np. pierwszego dojrzewania). Kiedy większość ludzi ma plisę w tym samym miejscu, przestaje ona przeszkadzać, staje się nawet modna. Następne fazy wydają się przebiegać właściwie, lecz jest to tylko pozór. Przykryte braki mogą prowadzić do prawdziwych chorób, gdy utracimy możliwość ich rekompensowania (np. przez pracę- w chwili jej utraty lub w momencie odejścia na emeryturę)
  • W przypadku wszystkich zaburzeń i chorób należy zatem konsekwentnie wychodzić z założenia, że ich przyczyna leży w deficytach pierwszej fazy rozwoju, również gdy wydaje się , że zaburzenia wskazują na inny etap rozwoju, np. fazę oralną (bulimia) czy analną (Colitis ulcerosa).

Zaprezentowany tu (częściowo) podział faz rozwoju to najważniejsza teoretyczna podstawa Hipnointegracyjnej Psychoterapii Głębi wg W. J. Meinholda z punktu widzenia psychogenezy, patogenezy i wytycznych dla terapii poszczególnych faz rozwoju.

Terapia ta opiera się na:
  • Fazach rozwojowych w psychologii głębi wg Freuda i Junga oraz ich kontynuacjom (np.: Abraham, Adler, Alexander, Binswanger, Bornemann, Boss, Buber, Burlingham, Condrau, E.H. Erikson, Ey, Fenichel, Ferenczi, Feyerabend, French, A. Freud, Erich Fromm, Groddeck, Horney, Jones, Kardiner, – Klein, Krehl, Mahler, Mitscherlich, Moreno, Plack, Rank, Reich, Richter, Schultz- Hencke, Spitz, Szondi, V.v. Weizsäcker, Winnicott i inni
  • Embriologii, neonatologii i pedologii
    starych modelach wiedzy tajemnej (mitologia, alchemia, szamanizm itd.) i ich nowych humanistycznych ujęciach (R. Steiner i inni)
  • empirycznych wynikach analitycznie ukierunkowanych terapii hipnotycznych w psychologii głębi (m.in. H. Bick, U. Derbolowsky, W. Dogs, Erika Fromm, D. Langen, H. Leuner, W. J. Meinhold, F. K. Schmidt, F. Völgyesie), które przyczyniły się do rozwoju psychologii prenatalnej.

Hipnoza jest mostem łączącym nauki humanistyczne i psychologię głębi, otwierającym drogę do podświadomości: zarówno do spirytualnych warstw nadświadomości, jak i podświadomych warstw psychicznych. To najbardziej bezpośrednia komunikacja między człowiekiem a człowiekiem (pacjent- terapeuta) oraz człowiekiem wewnątrz siebie; od ponad-mózgowej warstwy spirytualnej (znajdującej się być może dopiero w polu kwantowym), poprzez lewą półkulę mózgową i archaiczne części mózgu, aż do „świadomości” pojedynczej komórki. Jednocześnie dzięki hipnozie możemy dosięgnąć najgłębszych warstw i duchowych wdrukowań pacjenta, co umożliwia ewentualną zmianę zgodną z jego wolą.

„Model faz rozwoju w Hipnointegracyjnej Psychoterapii Głębi” odzwierciedla 20 lat praktyki terapeutycznej; jest zatem zmodyfikowany o empiryczne realne doświadczenie i istotne wyniki badań. Hipnoza (świadoma hipnoza) okazała się więc naturalnym łącznikiem między ciałem, duchem a duszą, a tym samym czynnikiem korygującym koncepcje z jednej strony zbyt biomechanistyczne i psychosomatyczne w psychologii głębi, a z drugiej strony zbyt „anielskie” wyobrażenia ezoteryczne. Ponad to otworzyła wgląd w całościowe powiązania natury i humanizmu, niedostępne w żaden inny sposób. Hipnoza umożliwia zatem jakościowe wzbogacenie możliwości terapeutycznych, a także lepsze zrozumienie i zintegrowanie innych form terapii.

Największym zadaniem Metody H.I.T.T.® jest wskazanie drogi całościowego, gruntownego rozwoju ludzkiej duszy.