Kodeks etyczny hipnoterapeuty
Przedstawiamy kodeks etyczny Międzynarodowego Towarzystwa Hipnozy, które powstało już w XIX wieku. Prezentowane tłumaczenie pochodzi z miesięcznika Psychiatria Polska z 1980 roku. Ten zbiór zasad postanowiliśmy uznać za obowiązujący dla naszych członków. Jeżeli interesujesz się hipnozą i naszą organizacją, warto, abyś się z nim zapoznał.
Zasada 1
Członek Towarzystwa powinien zawsze stawiać na pierwszym miejscu dobro pacjenta czy obiektu eksperymentu w momencie, gdy stosuje hipnozę czy techniki hipnotyczne w praktyce klinicznej czy eksperymentowaniu.
Zawodowe normy etyczne, którymi kieruje się lekarz, dentysta, psycholog lub inny fachowiec odpowiedniej dyscypliny zawodowej i naukowej, powinny być przestrzegane w czasie wykorzystywania przez niego wszystkich technik hipnotycznych.
Odpowiednie środki ostrożności powinny być przedsiębrane zawsze, ilekroć pacjent lub obiekt eksperymentu jest narażony na wyjątkowy stres lub inną formę ryzyka, pacent lub obiekt eksperymentu powinni być o tym poinformowani i wyrazić zgodę. Ocena ryzyka jest sprawą niewątpliwie trudną i w razie wątpliwości wskazane są konsultacje z innymi specjalistami w zakresie hipnozy.
Zasada 2
Hipnoza jest traktowana jako metoda pomocnicza w stosunku do innych form postępowania naukowego czy klinicznego i stąd znajomość samych tylko technik hipnotycznych nie jest uznawana jako wystarczająca podstawa do badań lub pracy zawodowej.
Ponieważ istnieje uzależnienie praktyki hipnotycznej od podstawowych kwalifikacji osób stosujących hipnozę, warunkiem członkowstwa w Towarzystwie jest posiadanie odpowiedniej pozycji w uznanych narodowych stowarzyszeniach naukowych czy klinicznych właściwych dla danej dziedziny wiedzy, innej niż hipnozą. Oznacza to, że doktor medycyny powinien należeć do odpowiedniego stowarzyszenia lekarskiego, dentysta do odpowiedniego stowarzyszenia stomatologicznego, psycholog do psychologicznego, itd.
Podpunkt 2 tej zasady stawia wymóg przyjęcia norm etycznych i naukowych odpowiedniej organizacji zawodowej. Nie oznacza to jednak poparcia ze strony Towarzystwa dla kierunku działalności i szczegółowych praktyk poszczególnych organizacji.
Zasada 3
Każdy członek Towarzystwa powinien ograniczyć kliniczne i naukowe użycie hipnozy do zakresu własnej kompetencji zawodowej, z którą wiążą się określone normy etyczne.
Zasada 4
Nie wolno stosować hipnozy w celach rozrywkowych.
Żaden członek Towarzystwa nie może oferować swoich usług dla celów publicznej rozrywki ani współpracować z żadną osobą czy agencją organizującą tę rozrywkę.
Zasada 5
Członek Towarzystwa nie powinien popierać praktykowania hipnozy przez osoby niefachowe.
Za osobę niefachową uznaje się tutaj każdego, kto nie posiada odpowiednich kwalifikacji jako terapeuta lub pracownik naukowy, to znaczy nie posiada on dyplomu lekarza, dentysty, psychologa, względnie nie reprezentuje uznanego kierunku naukowego czy klinicznego, będącego podstawą do uprawiania praktyki hipnotycznej.
Członek Towarzystwa nie powinien prowadzić kursów obejmujących nauczanie technik dla osób niefachowych, którym brak profesjonalnej wiedzy. Lektury informujące niefachowców o hipnozie są oczywiście dopuszczalne pod warunkiem, że nie zawierają demonstracji czy materiału dydaktycznego dotyczącego prowadzenia hipnozy.
Dopuszczalne są wyjątki wobec studentów w trakcie odpowiednich studiów. Chociaż Towarzystwo wyraźnie stwierdza, że hipnoza nie jest niezależną nauką czy sztuką, może być ona skutecznie wykorzystywana przez pielęgniarki lub asystentów paramedycznych pod bezpośrednim nadzorem osoby, której dyplom praktyka pozwalałyby na członkowstwo w Towarzystwie i która zobowiązała się przestrzegać tego kodeksu etycznego bezpośrednio lub też przez Narodowy Organ Ustawodawczy. Nauczanie hipnozy dla tych pielęgniarek i personelu paramedycznego może być organizowane pod warunkiem, że pokieruje nim członek Towarzystwa lub równie wykształcony specjalista, jako konsultant.
Konsultacje z niefachowymi reprezentantami prasy lub innych środków masowego przekazu są dozwolone, w celu minimalizowania, zniekształcania i fałszywego przedstawiania hipnozy. Rozmowy z niefachowymi reprezentantami prasy lub innych środków masowego przekazu i wywiady są pożądane w tej mierze, w jakiej przynoszą one korzyść poprzez objaśnianie i informowanie o poglądach na temat hipnozy.
Zasada 6
Jest oczywiste, że kodeks etyczny nie może sam przez się określić wszystkich sposobów działania, które są uważane za etyczne i wymienić wszystkich praktyk, uznanych za nieetyczne. Stąd zachowanie zgodne z normami etycznymi tych narodów, w których żyją praktycy i naukowcy zajmujący się hipnozą jest uznane za wskazane i obowiązujące, a naruszenie tych norm (np. przez samowolne lub niezgodne zachowania, dyskredytujące innych, którzy stosują hipnozę) może być karane przez Towarzystwo, chociaż nie są one wyszczególnione w tym Kodeksie.
tłum. E. Bobrowska